Er zijn veel gezinnen waarbij de vader en de moeder beiden aanwezig zijn. In de ‘ standaard ‘ gezinnen waarbij zowel de moeder als de vader aanwezig is, is het duidelijk zichtbaar welke rollen de ouders hebben. Toch zijn er tegenwoordig ook veel één oudergezinnen.
De mannelijke energie staat voor verantwoordelijkheid nemen, praktisch en oplossend, buitenwereld gericht, actieve energie, fysieke kracht ( ‘ ik doe’)
De vrouwelijke energie staat voor het ontvangende, gevoelens, intuïtie, verzorgende en innerlijke aspect ( ‘ ik voel’)
De kind energie staat voor zorgeloos, speels, innerlijk vrij voelen om zichzelf te zijn , bewegelijk, avontuurlijk, spontaan ( “ik ben volledig aanwezig in het hier en nu”).
Deze verschillende aspecten die zichtbaar zijn in gezinnen, zijn ook zichtbaar in elk individu. Elke ziel heeft deze aspecten in zich.
Terug te komen op gezinssituaties: In de vorige blog zelfwaardering en de voorouders benoemde ik dat veel (voor) ouders nog niet in staat waren om zelfwaardering over te brengen en te leren aan hun kinderen.
In éénoudergezinnen dient de zorgende ouder zowel te werken buitenshuis, als voor de kinderen te zorgen. Dat er op die manier een zware last op de schouders drukt van de ouder is dan meestal een logisch gevolg.
Er zijn situaties waarbij de kinderen een van de ouders nooit heeft leren kennen, als we gaan kijken naar adoptie en pleeggezinnen is dat juist een veel voorkomende situatie.
Er zijn veel situaties waardoor ouders door ruzie uit elkaar gaan, de partner kan komen te overlijden etc. In dat geval kan het kind (ondanks de goede zorgen van de ouder die er nog wel is) de verbinding met de wortels van dat andere deel missen. Een deel van hem/ haarzelf wat net zo belangrijk is om te erkennen. Om een kind op aarde te zetten zijn er twee mensen nodig, dus ook het deel wat op dat moment niet in zijn/ haar leven ‘aanwezig’ is, heeft een plaats in de ontwikkeling van het kind.
Er zijn veel ouders die de neiging hebben om de andere ‘partij’ de schuld te geven van het ongeluk wat ‘hen is overkomen’. Dat onverwerkte gevoel is iets wat kinderen heel goed kunnen voelen. Ook al wordt dit vaak niet uitgesproken naar de kinderen toe.
Door de onvrede die voelbaar is, zijn kinderen vaak geneigd om een kant te kiezen. Vaak onbewust (bijv. gezin: vader en moeder gaan met ruzie uit elkaar, kinderen blijven bij moeder wonen, moeder houdt de kinderen bij de vader weg) . Als de kinderen wat ouder worden begint het proces van heel worden, volwassen worden. Zowel de mannelijke als de vrouwelijke eigenschappen komen volledig tot bloei.
Daarom is het ook niet zo vreemd dat kinderen in de pubertijd ‘ op zoek gaan naar zichzelf ‘.
Veel kinderen gaan in die periode vragen stellen, praten met vrienden / vriendinnen over hun situatie, vergelijken de situatie van anderen met zichzelf.
En dan komt er een moment dat de kindertijd voorbij is, en de jongvolwassene op zijn / haar eigen benen komt te staan. Vaak wordt er dan pas zichtbaar welke tekorten de persoon heeft opgelopen en waar het ego voor compensatie heeft gezorgd ( of niet;).
De Volwassen persoon is volledig verantwoordelijk voor zijn/ haar eigen leven. De huur moet betaald worden (en andere lasten), eten op de plank is ook handig en om alles te bekostigen is er een baan nodig.
Daarnaast is ieder persoon ook verantwoordelijk voor zijn/ haar innerlijk en emotionele
gezondheidstoestand. Om het leven leuk te houden is de zorg voor het innerlijke kind ook noodzakelijk en belangrijk.
In de kindertijd zijn kinderen volledig afhankelijk van goedkeuring van de ouders. Het is in de volwassen jaren dat men zelf verantwoordelijk is voor zichzelf en een goede toekomst.
Family Tree
Bron: Sattvahealing.wordpress.com
Geen opmerkingen:
Een reactie posten